Marcel Talsma

Als makelaar heb je geen invloed op de gekte van de huizenmarkt

Marcel Talsma (53) startte twintig jaar geleden met Talsma Makelaardij. Een vrij bijzondere move van een snelle IT jongen die na jaren van ‘harde’ verkopen voor soft sales koos, want zo noemde hij de verkoop van huizen destijds. Marcel is basgitarist in een rockband en treedt regelmatig op in lokale kroegen.

Marcel in vier woorden: direct, extravert, eerlijk, grote mond, klein hartje

‘In 1992  behaalde ik mijn HEAO- diploma. Ik was een ambitieus mannetje met allerlei grote plannen. Ik rolde de IT in en bleek goed in sales. Binnen een jaar behoorde ik tot een van de beste verkopers. Uiteindelijk werd ik salesmanager bij een groot beursgenoteerd bedrijf en stuurde een heel team aan. Jarenlang werkte ik met plezier, maar ineens was ik het spuugzat. Dit snelle leventje van verkopen, de hele wereld rondreizen en veel geld verdienen is fantastisch zolang je vrijgezel bent, maar eenmaal getrouwd en met twee kleine kinderen kon ik mijn weekenden wel beter besteden dan in een vliegtuig zittend, ergens boven een oceaan. Ik wilde meer vrije tijd om mijn kinderen te zien opgroeien. Wat me ineens ook tegen begon te staan was dat deze branche echt keihard is: mensen worden afgerekend op targets en krijgen slechts een kwartaal om te laten zien wat ze in huis hebben. Wie niet goed genoeg is, kan vertrekken. Wat ik voorheen zonder gewetensbezwaren kon – namelijk iemand de laan uit sturen – lukte me opeens niet meer. Het vaderschap had een softie van me gemaakt, ik kreeg er last van. Dat was het moment waarop ik dacht: ik moet iets anders gaan doen, en ik besloot een makelijkaarskantoor te openen in mijn woonplaats Ede. Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel, volgde de makelaarsopleiding en behaalde de papieren om als taxateur aan de slag te gaan. In 2003 was ik er helemaal klaar voor! Mijn broertje kwam bij me werken, ik nam nog een paar personeelsleden aan en investeerde in mijn naamsbekendheid in de regio. De zaken zagen er rooskleurig uit en toen… brak de kredietcrisis uit en stonden we er ineens heel anders voor. De telefoon ging niet meer. Ik verkocht nog amper wat en uiteindelijk heb ik al mijn personeel, inclusief mijn broertje, moeten laten gaan om zelf overeind te kunnen blijven. Ik heb die eerste crisis overleefd door me klein te maken en de storm uit te zitten. Gelukkig braken er daarna weer betere tijden aan. Desondanks heb ik besloten geen mensen meer in dienst te nemen. Ik doe het óf zelf óf ik maak gebruik van outsourcing: ik heb bijvoorbeeld een fantastische telefoondienst en iemand die mijn website en sociale media grotendeels voor me bijhoudt. Daar hoef je niet iemand fysiek voor bij je op kantoor te hebben zitten! Inmiddels bestaat Talsma Makelaardij al twintig jaar en ken ik veel mensen hier. Ik moet het van dat persoonlijk netwerk hebben. Ik zit niet in een bijzonder of hoog segment, maar verkoop aan de ‘gewone’ man die het fijn vindt dat je geen wollige taal gebruikt en in het weekend of om twaalf uur in de nacht nog op een appje reageert, want dat doe ik gerust!

Waar kom jij je bed voor uit?
Toen de kredietcrisis inzette, heb ik me weleens achter de oren gekrabd over mijn keuze om voor mezelf te beginnen: ik had toch een gouden salaris, vier secretaresses, een Mercedes onder mijn kont en was het mannetje. Was dit wel zo’n slimme keuze geweest? Inmiddels kan ik die vraag met een volmondig ‘ja’ beantwoorden. Doordat ik nu niet meer voor een baas werk en in mijn eigen woonplaats opereer, kan ik zelf mijn tijd indelen en creëer ik zo nu en dan ruimte om naast mijn werk ook nog andere dingen doen. Als mijn dochter belt dat ze met een lekke band staat, breng ik haar naar school. Toen mijn vader nog leefde en ziek was, kon ik iedere dag bij hem langsgaan. Dat lukt niet als je bij een werkgever op de payroll staat, en voor mij is dat echt onbetaalbaar.

Waar lig je wakker van?
Ik maak me weleens zorgen om de markt, complete waanzin wat er nu gebeurt.  Vraagprijzen die zwaar overboden worden, waardoor starters echt geen kans meer maken. Ik zie het tij niet snel keren. De bevolking groeit, de wet van vraag en aanbod zal van kracht blijven. 95% van mijn business betreft de verkoop van woonhuizen, maar soms verkoop ik ook wel recreatiewoningen hier in de omgeving. Hoewel men er niet permanent mag wonen en 8% overdrachtsbelasting moet betalen gaan deze woningen ook snel van de hand. De laatste keer had ik binnen een dag veertig reacties. Een stel uit het westen bood € 30.000 boven de vraagprijs. Mensen willen ruimte en groen, en tasten daarvoor diep in de buidel. Sommige mensen geven de makelaars de schuld van de hysterie van de markt, maar wij hebben geen invloed op die prijsvorming; was het maar waar. Dan zou ik pleiten voor reëlere prijzen en meer kansen voor de jongelui.’